Τιούντορ Άϊκον, Αυγομαλλιάς και Κόκκινο Λιανοκλάδι

Πριν ξεκινήσω το σημερινό άρθρο-να πω για τον Παναθηναϊκό κάτι που με ρώτησε ένας σε σχέση με το άρθρο της προηγούμενης βδομάδας. Με ρώτησε αν ο “Κινέζος” είναι η Κόσκο. Απάντηση: Δεν άκουσα ποτέ και πουθενά τη λέξη “Κόσκο” στην συνομιλία των δύο αντρών. Μου δίνεται όμως εδώ η τέλεια ευκαιρία να πω και για την Κόσκο κάτι: Η Κόσκο έχει την έδρα της στο Λιμάνι. Γκέγκε ? Και επειδή είμαι ευφάνταστος συγγραφέας, λέω εγώ-ο Φώσκολος του κώλου τώρα, τι πιο σατανικό να σκεφτούν οι Κινέζοι για να εδραιωθούν στην Ελλάδα, από το να ελέγχουν σε καμιά 10αριά χρόνια το 70% των Ελλήνων μέσω του οπαδισμού? Καταλαβαίνεις τι μοχλό πίεσης θα έχουν μετά? Μπεγλέρι θα τις έχουν τις κυβερνήσεις. Η απόσταση Πεκίνο-Λος Άντζελες είναι 10.800 χιλιόμετρα. Ενώ Αθήνα-Νέα Υόρκη είναι 9.700 χιλιόμετρα. Ξέρεις τι αβαντάζ είναι να μπορείς να στείλεις πύραυλο ταυτόχρονα κατά Ανατολικής και Δυτικής Ακτής? Αν έχεις παιδάκια, άκου με, βάλτα να μάθουν Κινέζικα σε φροντιστήριο. Και της μοδός είναι, και χρήσιμο θα προκύψει, και καλό μεροκάματο θα βγάλουν στο μέλλον γνωρίζοντας μια τέτοια γλώσσα. “Νο1” όπλο γνώσης είναι τα “τσιν-τσον-τσαν” . Σταματώ όμως εδώ και τώρα αυτά τα πλήρως ανυπόστατα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, όπως ξέρεις εξάλλου δεν είμαι κανας σοβαρός, ούτε ειδησεογράφος είμαι, περισσότερο βλακείες σε στυλ άρλεκιν γράφω, εξάλλου πιο κάτω στο άρθρο (αν φτάσεις ποτέ μέχρι εκεί) θα μπλέξουμε με Διάστημα πάλι, οπότε ας προσγειωθούμε για λίγο από την φαντασία. Ξεκινώ την 2η ενότητα του άρθρου. Γράφει που λες, προσθέτει, αφαιρεί, σβήνει, ξαναγράφει, υπολογίζει στήλες, ξανασβήνει, ξαναπροσθέτει…είναι σε φουλ εγρήγορση ο “Μιτς” καθώς φτιάχνει το Σκορ 6 το προχθεσινό. Σε κάποια στιγμή σηκώνει το κεφάλι από τα γραπτά του και με ρωτά: “Σβήνεις Κόραλ Τζεμ? Ή σβήνεις Χορ Αλ Ουντέίντ?” …τον κοιτώ, του λέω “και τα δύο τα βλέπω ικανά για νίκη αλλά και τα δύο στα σβήνω, εν ανάγκη” . Μου εξηγεί πως έχει 2 “πορτοκαλάκια” και μια καραμέλα για το λαιμό στην τσέπη και το Σκορ του βγαίνει 108 ευρώ στην καλύτερη, που σημαίνει πως πρέπει να σβήσει ένα από τα δύο αυτά άλογα και ταυτόχρονα να τσοντάρω και ‘γω άλλα 8 ευρώ για να παιχθεί.  Στην δύσκολη ερώτηση ποιό απ’ τα δύο σβήνω πιο εύκολα του λέω  πως αν πρέπει ΕΝΑ από τα δύο να σβήσω, θα έσβηνα Κόραλ Τζεμ, γιατί δείχνει σαν να έχει τρελλαθεί με κάτι…συμπεριφέρεται σαν ερωτευμένος, κάνει ό,τι θέλει, ξεκινά όποτε θέλει, προχωρά αν το θέλει αυτός, κάνει φίνις μόνο αν θέλει, και γενικώς με έχει κουράσει εδώ και ένα χρόνο. Δε μου το βγάζεις από το μυαλό ότι κάποια έχει λιμπιστεί, κάποια φοραδίτσα στο σταύλο-και το τελευταίο που τον απασχολεί είναι το να τρέχει. Γενικά, δεν τον εμπιστεύομαι. Άσε και τα μέτρα-μου φαίνονται λίγα τα 1.400, άσε και το ρεπό στην άκρη…Και -μη στα πολυλογώ- συμφωνεί μαζί μου ο Μιτς- αν και τα περί ερωτικών αναγκών του Κόραλ Τζεμ δεν τα εισέπραξε με μεγάλη ευκολία, βασικά μου είπε πως λέω βλακείες. Τέλος πάντων, σβήνει Κόραλ Τζεμ και κρατά τον Χορ. Φτιάχνει ένα δελτίο 108€. Επιμένει όμως ρε, τρώγεται: “ρε είσαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ να σβήσω Κόραλ Τζεμ?” Οπότε εκεί απάνω κάνω την λαλακία και του λέω “έλα ρε συ Μήτσε, το πολύ-πολύ να χάσεις ένα Σκορ, πως κάνεις έτσι? Το 1ο θα είναι που χάνεις ή το τελευταίο? Μεγάλο αγόρι είσαι, λες και βγάζεις φρονιμίτες κάνεις… άντε ρε, τέλειωνε παίχτο, σου πληρώνω το δελτίο, έτσι και το χάσεις εξαιτίας του Κόραλ Τζεμ!” . “Εντάξει” μου λέει. Τι ήθελα και το ‘πα?  Δεν χρειάζεται νομίζω να πω τι έγινε όταν κέρδισε ο Κόραλ Τζεμ. Μας άκουγαν από την Κηφισίας μέχρι τον Κηφισό. Στην τελευταία κούρσα ο Μίτσερμαν έχει το Πικαπόκετ, τον Μονσούν, τον Χορ και τον Τεστιμόνιο. Κατεβαίνει ο Μίτς με 4 άλογα λοιπόν, όχι βέβαια για να πιάσει το Σκορ-6 αλλά για να του δώσω πίσω τα 100 ευρώ που του έταξα αν έχανε εξαιτίας μου. Τα άλλα τα είχε πιάσει, ο σκύλος είχε Σέφερντς Μπους. Δηλαδή μέχρι και την τελευταία, μόνο το Κόραλ Τζεμ τον είχε πετάξει έξω. Και φίλε, σώθηκα, ήρθε ο Τιούντορ Άϊκον 1ος! Για τον οποίο όλοι οι “ειδικοί” φανταζόμασταν πως μάλλον θα είναι πολύ καλύτερος στα 1.800 μέτρα (καθότι τα παιδιά του Sixties Icon στην Αγγλία θεωρείται “αυτοκτονία” να τρέχουν κάτω από 2 χιλιόμετρα) αλλά ΤΟΣΟ πολύ καλύτερος νομίζω πως πρέπει να ξεπέρασε και την αισιοδοξία του κύκλου του. Τον βάζω χοντρικά “55άρι” άλογο κάτω από τα 1.800 και πλέον τον λογίζω σαν “65άρι” άλογο στις πιο μεγάλες αποστάσεις. Η μαγεία της γενεαλογίας. Πως λέμε κάποιες φορές “το μέγεθος μετράει” ? Με τ’ αλόγια ισχύει το “η γενεαλογία μετράει” . Τι λες? “Σε ποιές περιπτώσεις λέμε πως το μέγεθος μετράει?” … Τρώγεσαι για χαυλάντα ρε αδερφούλη μου, αλλά δεν ενδίδω, θα παραμείνω στο θέμα: Το τι μπινελέκι έφαγα που λες από τον Μήτσο όταν νίκησε ο Τιούντορ Άϊκον, δε λέγεται, χειρότερο από το μπινελίκι που έφαγα στον Κόραλ Τζεμ. Με έλουσε. Δεν ήθελε να με βλέπει. Εγώ από μέσα μου ιδρωμένος έλεγα “σε ευχαριστώ ρε Τιούντορ” γιατί ήμουν στεγνός, μιλάμε αν του ‘δινα αυτά τα 100 ευρώ χθες (που θα του τα έδινα, παντελόνια φοράμε) δεν θα είχα ούτε για στραγάλια να φάω μέχρι τέλος του μήνα. Να ναι καλά ο Τιούντορ, σώθηκα. Σώθηκα -σαν άτομο- από 100 ευρώ δαγκωνιά. Αλλά δεν σώθηκα ακόμη -σαν άνθρωπινο είδος- από τις πλανητικές απειλές! Συνεχίζω λοιπόν από την προηγούμενη βδομάδα, πάμε τώρα στο σενάριο να την κάνουμε εμείς με ελαφρά πηδηματάκια από τη Γη, καθότι ο πλανήτης μας κινδυνεύει. Να εποικίσουμε κάπου αλλού? Λέω να πάρουμε για παράδειγμα τον περίφημο πλανήτη Άρη, που πρόσφατα παρήγγειλε ο Τραμπ τους αστροναύτες -σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση- να του πουν πότε θα είμαστε έτοιμοι να πάμε ταξίδι στον Άρη. Λες και θα πάμε στο Χαριλάου να δούμε τον Άρη. Και αυτοί του απήντησαν διστακτικά “ε, θέλουμε 25-30 χρόνια κε Πρόεδρε” και αυτός ψιλοτσίνισε. Στραβομουτσούνιασε με την απάντηση των αστροναυτών, ο Αυγομαλλιάς. Που τα μαλλιά του είναι αλλού κίτρινα-αλλού άσπρα-κι αλλού ασπροκίτρινα. Σαν κακοχτυπημένη ομελέτα είναι, που αντί να τη ρίξει στο τηγάνι πήγε και την πασάλοιψε στα μαλλιά. Αλλού ο κρόκος, αλλού το ασπράδι, αλλού και τα δύο μαζί, και πάει λέγοντας. Τέλος πάντων. Επιστρέφω στο θέμα. Θέλω να πάω στον Άρη. Μάλιστα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχω για ταχύτερο μέσο μου -επίσημα μιλώντας- το διαστημόπλοιο Απόλλο-10, το οποίο έπιασε 39.897 χλμ/ώρα τον Μάη του 1969 κατά την επιστροφή από το Φεγγάρι. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ταχύτητα -έβερ- σε ο,τιδήποτε επανδρωμένο μέσο μεταφοράς. Φυσικά δεν πατάς το κουμπί και ξαφνικά πιάνεις 40.000 χλμ τελική. Χρειάζεται ένας χρόνος να πιαστεί αυτή η ταχύτητα. Αλλά εγώ σου χαρίζω, πες πως την πιάνεις κατευθείαν. Παράτα δηλαδή το πόσα “g” θα μαζέψεις από μια τέτοια επιτάχυνση, μιλάμε 20 g να μαζέψεις σε 20 δευτερόλεπτα θα σου χυθεί το μυαλό έξω από τα αυτιά, και μια επιτάχυνση 0-40.000 ακαριαία θα ήταν 87 g σε ένα δευτερόλεπτο…δηλαδή όχι μόνο χυμένα μυαλά, παρά θα ξεριζωθούν και οι τρίχες σου από τη ρίζα…θυμάσαι το γκραν-πρι του Μονακό το 1992 που ο Μάνσελ κυνηγούσε τον Σέννα επί 78 γύρους με 4-6 g διαρκώς στο κεφάλι? Και μόλις τέλειωσε ο αγώνας τρίκλιζε και πήγε να λιποθυμήσει? Ε, φαντάσου με 87 g τι γίνεται! Aλλά παπαρο-κουβέντα κάνουμε, πες πως τα αντέχεις και τα g. Πόσο απέχει ο Άρης? Εξαρτάται που βρίσκονται οι πλανήτες Γη και Άρης στις τροχιές τους: στην κοντινότερή τους απόσταση είναι 36.000.000 μίλια, στην μεγαλύτερη (που δεν το θέλουμε, γιατί θα χρειαστεί πολλά καύσιμα!) 250.000.000 μίλια. Εμείς, πρέπει να υπολογίσουμε έτσι ώστε όταν ξεκινήσουμε, να είναι τέτοια μέρα και ώρα Γης, που να “κάτσει” να διανύσουμε “μόνο” 36 εκατομμύρια μίλια, περίπου 50.000.000 χιλιόμετρα δηλαδή. Η Σελήνη -για να καταλάβουμε λίγο τις αποστάσεις- απέχει “μόλις” 385.000 χλμ! Δεν πάμε λοιπόν Φρουραρχείο-Λιανοκλάδι με οτομοτρίς, όπως νομίζει ο Αυγομαλλιάς. Λοιπόν, προχωρώ, άσε τα καύσιμα, πες καύσιμα υπάρχουν. Βασικά όχι, ας μιλήσουμε λίγο για καύσιμα. Να πάρεις μια ιδέα: Χοντρικά θες 73 τόνους καυσίμου για κάθε τόνο οχήματος (υπολογίζουμε στη λέξη “όχημα” και το προσωπικό και γενικά ό,τι αυτό θα κουβαλά). Χοντρικά, ό,τι πάει προς τα εκεί δεν γίνεται να ζυγίζει κάτω από 500 τόνους κατασκευασμένο με ό,τι πιο ελαφρύ υλικό κυκλοφορεί στην πιάτσα. 350? πες τόνους το διαστημόπλοιο και 150? τα μηχανήματα και οι άνθρωποι και ό,τι άλλο. Άρα (χοντρικά πάντα) 500 τόνοι χ 73 = θέλουμε περίπου 36.000 τόνους υγρού μεθανίου. Πως σηκώνεται ένα όχημα 37.000 τόνων από τη Γη? Σηκώνεται ποτέ, και με τι είδους προωθητική δύναμη? Απάντηση: Πο-Τές δε σηκώνεται!  Ούτε με Τζέημς Μακ Ντόναλντ στη σέλα και αριστερό μαστίγιο δε θα σηκωθεί. Άσε και τα λεφτά, πες πως λεφτά υπάρχουν (αυτό εξάλλου το έχεις ξανακούσει, δεν χρειάζεσαι εμένα να στο πω) για τόσα καύσιμα. Περίπου 172.000.000 δολλάρια θα κόστιζαν μόνο τα καύσιμα. Χέσε με σου λέω, κατάθλιψη. Για τους λόγους αυτούς, είναι πολύ πιο πιθανό στο μέλλον να φτιάξουμε βάση-βενζινάδικο στη Σελήνη, γιατί είναι πολλά τα κιλά για να ξεκινήσουμε από την Γη απευθείας. Δηλαδή όταν η Λίνα έγραφε το “να μπορούσα στα σύννεφα να ‘χα εγώ βενζινάδικο” που να ‘ξερε τι μεγάλη κουβέντα είχε γράψει… κανονικά πρέπει να πάει στη NASA και να ζητήσει πνευματικά δικαιώματα. Τέλος πάντων, πες πως τα έχουμε όλα αυτά. “Ποιητική αδεία” ρε παιδί μου, όπως θα ‘λεγε κι η Λίνα. Μαλακοκουβέντα πρωϊνή κάνουμε, εξάλλου. Ξεκινάμε για Άρη? Πάμε. Θέλουμε περίπου 260 ημέρες ταξίδι χρησιμοποιώντας την αλλαγή τροχιάς Χόχμαν. Μη με ρωτάς τώρα τι είναι αυτό και μου χαλάς τον ειρμό, πάντως καμιά σχέση με σνίτσελ. Χέσε την κοσμική ακτινοβολία, σου είπα πριν μια βδομάδα, έτσι και την “κάνεις” έξω από την μαγνητική ασπίδα της Γης εκτίθεσαι σε τρομερή ραδιενέργεια. Άλλο να πας στο Φεγγάρι, να κάτσεις 8 ώρες και να γυρίσεις, και άλλο να πας στον Άρη. Άρα έχεις φάει έναν οχετό από ραδιενέργεια μέχρι να πας. Τώρα? Τώρα πρέπει να περιμένεις άλλες 498 περίπου ημέρες (16+ μήνες) πάνω στον Άρη, γιατί μέχρι να πας οι τροχιές αλλάζουν και η απόσταση ξαναμεγαλώνει! Σημειώνεις? Έφαγες χοντρικά 9 μήνες να πας. Θα φας ενάμιση χρόνο (Γήινο) πάνω στο Κόκκινο Λιανοκλάδι που δεν έχει σουβλάκι και μετά άλλους 9 μήνες ταξίδι πίσω. Εντωμεταξύ στον Άρη δεν κάθεσαι να κωλοβαράς, πρέπει να στήσεις εργοστάσιο υγροποίησης του διοξειδίου του άνθρακα ώστε να παραχθεί υγρό μεθάνιο και να φουλάρεις τα ντεπόζιτα για πίσω! Εσύ τι νόμιζες, ρε όργιο? Πως όλα αυτά τα καύσιμα ήταν για “αλέ-ρετούρ” ? Κοιμάσαι, αγγελούδι μου. Σκάψε τώρα, λαλάκα μου στον Άρη και βρες καύσιμα να γυρίσεις. Πάμε τώρα και στη σωματική επίδραση του ταξιδιού: άντε, είμαι μεγαλόκαρδος, σου ξαναχαρίζω, σου λέω πως από ακτινοβολία δεν θα κινδυνεύεις γιατί στο εντωμεταξύ θα έχεις “εφεύρει” (ή θα σου έχουν πει οι Εξωγήϊνοι το πως, λέμε τώρα) την ειδική στολή από το ειδικό σούπερ-υλικό που θα αποκρούει την όποια ακτινοβολία. Παπαριές λέμε βασικά, αλλά πάει στο διάολο, πες πως δεν δέχτηκες ούτε ακτινοβολία. Το σώμα σου όμως? Το υπολόγισες καθόλου? Καταλαβαίνεις τι σημαίνει να είσαι σε περιβάλλον δίχως βάρος επί 9+16+9=34 μήνες στο Διάστημα? Είναι παραπάνω κι απ’ την στρατιωτική θητεία του θείου μου, είχε κάνει 28 μήνες, τα ‘παιξε, τρελλάθηκε να βαράει λαλακία στη σκοπιά. Φύτρωσαν ζουμπούλια γύρω απ’ τη σκοπιά απ’ το πολύ “λίπασμα” . Ρε, 35 μήνες δίχως βάρος? Στον Άρη ένας άνθρωπος 100 κιλών θα ζύγιζε μόλις 37 κιλά! ΣοΒΑΡΟλογείς? Πάει το μυϊκό σύστημα! Διαλύθηκε! Κράταγε 100 κιλά και τώρα θα ξεσυνηθίσει γιατί θα πρέπει να κρατά μόλις 37 κιλά! Θα γυρίσεις στη Γη και θα έχει ατροφήσει όλο. Δεν θα μπορείς κυριολεκτικά να περπατήσεις, θα τρέμουν τα γόνατά σου σαν να είχες βαρέσει 6 λαλακίες μαζεμένες σε 1 ώρα. Καλά, άσε το πουλί σου. Γιατί κι’ αυτό μυς είναι. Αλλά για να πηγαίνεις στον Άρη, λογικά θα μου πεις δεν πρέπει να πολυ-χάμαγες εδώ κάτω-οπότε πες πάει και το πουλί σου στα κομμάτια. Αμ τα μάτια? Θα χάσεις την όρασή σου 34 μήνες στο κενό. Αμ τα κόκκαλα? Χωρίς βάρος τα κόκκαλα δεν στηρίζουν κάτι, άρα ο εγκέφαλος δίνει σήμα στο σώμα για επένδυση του ασβεστίου σε άλλα μέρη του σώματος, κυριολεκτικά θα λειώσουν τα κόκκαλά σου εκεί πάνω! Προσωπικά τι πιστεύω? Βλακείες του λέγανε του αυγομαλλιά οι αστροναύτες όταν τους ρώτησε. Θέλανε να τον ξεφορτωθούν και είπαν μια μπούρδα να τελειώνει η κουβέντα. Ποιά 25 χρόνια? Πάνω από 50 θέλουμε για να αποκτήσουμε τεχνογνωσία προκειμένου να κατασκευάσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα επιτρέπουν στο ανθρώπινο σώμα να αντέξει όλον αυτόν τον εφιάλτη. Είναι λοιπόν πολύ μακρινό το Λιανοκλάδι που θέλει να πάει η Ανθρωπότητα, και δεν έχει και σουβλάκια-παρά μόνο κόκκινες πέτρες και λακούβες. Το τι έχουμε στα χέρια δε, από τεχνολογικής πλευράς, μοιάζει σαν οτομοτρίς της δεκαετίας του ’60 -σε σχέση με το τι θα έπρεπε να έχουμε. Ξέφυγα πάλι. Τα λέμε από Δευτέρα, καίγομαι να γράψω για 2 θέματα, πρέπει να γράψω για τους Κυριακάτικους αγώνες δρόμου στο κέντρο της Αθήνας και για τον έρωτα που με κεραυνοβόλησε εδώ και 1 χρόνο, την Περσιπούρα Τζαγιαπούρα. Αλλά ακόμη δεν τελειώσαμε με την Γη…