Στριπτήζ το μουγκρί κάτω από τους Όρθιους

Είναι γεγονός, αδερφέ. Το πρώτο μου καλό μπανιστήρι στην νέα μου γειτονιά είναι γεγονός. Πως γίνεται και σε κάθε γειτονιά που έχω ζήσει (σε 5 διαφορετικές ως τώρα), στην απέναντι πολυκατοικία θα υπάρχει μια ξανθιά, πάντα με σύντροφο, η οποία θα κάνει ένα γδυσιματάκι με φως στο δωμάτιό της και με ανοιχτή κουρτίνα ενώ ο σύντροφος χαίρεται ανυποψίαστος σε διπλανό δωμάτιο? Τυχερό μου, θα ναι φαίνεται. Είναι που λες μεσάνυχτα? Μεσάνυχτα και κάτι ψιλά? Κάπου κει. Και υπάρχει ψιλοησυχία στη γειτονιά. Τόση, που -μην έχοντας πολλά να παρατηρήσω- έχω αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στους “Όρθιους” , την οικογένεια απέναντι στον 4ο. Πατέρας-μητέρα-κόρη. Μια ζωή όρθιοι. Τσιγάρο ο πατέρας στη βεράντα? Όρθιος. Πλέκει η μητέρα? Όρθια. Κάνει στατικό ποδήλατο η κόρη? Ορθοπεταλιά. Πιστολάκι τα μαλλιά μάνα και κόρη? Όρθιες. Μα τω Θεώ-δε σου λέω μπούρδες, οι άνθρωποι αυτοί είναι συνεχώς όρθιοι. Βλέπεις το φως της τηλεόρασής τους που παίζει στο σαλόνι, βλέπεις και τον καναπέ τους, και λές “δε μπορεί, θα κάτσουν να δουν ειδήσεις, μια ταινία, κάτι” . Και βλέπουν ρε φίλε Όρθιοι, τηλεόραση! Δεν υπάρχει! Πέρνουν ένα γιαούρτι και στέκονται μπροστά στην τηλεόραση με το γιαούρτι και βλέπουν “αποσπασματικά” -δηλαδή βλέπουν 1-2 λεπτά, ξαναπερπατάνε στα άλλα δωμάτια (με το γιαούρτι στο χέρι), ξαναγυρίζουν μετά από λίγο από το σαλόνι, βλέπουν άλλο 1 λεπτό -στο όρθιο πάντα- και πάει λέγοντας. Είναι μεγάλος μου καημός να τους δω να κάθονται μια φορά. Καλά, όχι και οι τρεις μαζί, ντε. Μη ζητάς θαύματα. Ένας να κάτσει ρε ‘σύ, για μισό λεπτό, μπορεί? Αν το κάνουν αυτό, μέχρι και καπνογόνο θα ανάψω για να το πανηγυρίσουμε……Και, μη στα πολυλογώ είμαι αφοσιωμένος που λες στους “Όρθιους” ….. Σε μια φάση, παρατηρώ από τη γωνία κάτω στο πεζοδρόμιο που έρχεται ένα ξανθό γκομενάκι με ένα λουλουδέ φόρεμα, με τιράντες. Κρατά 2 παγωτά χωνάκια. Έχει μια κρεμαστή τσάντα στον ώμο και φορά κάτι σέξυ ψηλά τακούνια. Λέω “ρε που το ξέρω αυτό το σουλούπι? Από ‘κοντισιόν’ μοιάζει με την ξανθούλα που μένει  κάτω από τους Όρθιους” . Πριν το καλοσκεφτώ, όντως η ξανθούλα ανοίγει την είσοδο της πολυκατοικίας απέναντι. Ο οιωνός αρχικά-δεν είναι καλός: καταρχάς, κρατά ΔΥΟ παγωτά, που σημαίνει πως θα ναι κι ο “καλός” της στο σπίτι-γιατί για να φάει αυτή 2 χωνάκια, δεν παίζει. Είναι πολύ φιτ, “μουγκρί” . Είναι για “αρχόντους” αυτό το τεφαρίκι. Αυτά τα μουγκριά δεν τρώνε πολύ. Κατά δεύτερο λόγο, τα πατζούρια είναι ολόκλειστα. Δεν έχω ελπίδα για μάτι. Ξενέρα. Στρίβω ένα τσιγαράκι ξενερωμένος. Μέχρι να το στρίψω, να το ανάψω, και μέχρι την 1η τζούρα, τσουπ!  Ανάβει το φως στο δωμάτιό της. Χραπ! Ανοίγει το πατζούρι τέρμα πάνω! Επόμενη κίνηση? Ανοίγει την κουρτίνα διάπλατα! Αρχίζει να γίνεται ενδιαφέρον, “γράψε το Γκανιάν τώρα μωράκι μου, να με τρελλάνεις νυχτιάτικα” σκέφτομαι. Πριν το καλοσκεφτώ, επόμενη κίνηση: Αφήνει την κρεμαστή στον ώμο τσάντα της στο γραφείο. Σηκώνει φτέρνες και βγάζει τα τακούνια-τα πετά στο πάτωμα…μετά βάζει τα χέρια στις τιράντες και μπραφ! Αφήνει το φόρεμα επίσης να πέσει στο πάτωμα! Ό-πως στα γράφω, να μου κοπεί το χέρι και να μην ξαναγράψω ποτέ κείμενο πουθενά, έτσι και σε λέω ψέμματα! Φοράει φίλε που λες, ένα μαύρο συνολάκι εσώρουχων με ροζ δαντέλες, κάτι περίπου/χοντρικά σαν αυτό που βλέπεις στην φωτογραφία! Κάτι κοιτάει στο τσαντάκι της, μετά πάει σε ένα μέρος του δωματίου που εκεί δεν έχω ορατότητα, και επιστρέφει με ένα σορτσάκι και ένα φανελάκι. Και μετά? Εδώ σε θέλω! Κλείνει κουρτίνα. Κατεβάζει πατζούρι. Σβήνει φως. Όπως στα λέω. Και σε ρωτάω εγώ: Είναι ρουφιάνα? Ναι ή Οχι? Μιλάμε, τα έχει κάνει όλα “ανάποδα” ! Κλείνεις πατζούρια όταν γδύνεσαι, αυτή η ρουφιάνα τα άνοιξε μόνο και μόνο για να γδυθεί, και μετά τα έκλεισε! Εν τω μεταξύ-όχι μόνο τζούρα δεν τράβηξα όσο εκτυλίσσεται το σκηνικό μπροστά μου, ούτε αναπνοή δεν πήρα. Πρέπει να έχω βράγχια και να μην το ξέρω. Γιατί για ένα-ενάμισι λεπτό ζούσα χωρίς αναπνοή -βάλε πως έχω και διαλυμένα πλεμόνια. Φλεματαποθήκες είναι, όχι πλεμόνια. Όσοι με ακούν να βήχω με ρωτούν αν έχω πάει σε πνευμονολόγο. Τους απαντώ “μόνο όταν πιάσω τουλάχιστον 20/30 Γκανιάν στον Πίνακα Ippobet” . Και με κοιτάνε παράξενα, δεν ξέρω γιατί. Τέλος πάντων, αφού τα είδα όλα, πάω να βάλω το τσιγάρο στο στόμα και το ‘βαλα στο ρουθούνι κατα λάθος. Ήμουν πολύ ταραγμένος. Μου πήρε 2 λεπτά να ηρεμήσω. Και όταν ηρέμησα έκανα την εξής σκέψη-ερώτημα, που θέτω και σε σένα παράλληλα-και αν έχεις απάντηση, παρακαλώ πες μου: Τα χωνάκια, που τα άφησε? Να τα έφαγε στο ασανσέρ δεν παίζει. Να έπεσαν στο δρόμο για το διαμέρισμα? Θα καθόταν να τα μαζέψει-θα έχανε χρόνο. Μιλάμε το διάστημα από την είσοδο της πολυκατοικίας μέχρι να ανοίξει το φως στο δωμάτιό της ήταν 1-2 λεπτά, μάξιμουμ. Τα έβαλε στην κατάψυξη? Καταρχάς σου ξαναλέω μπήκε σίφουνας στο δωμάτιο, ο χρόνος δεν αρκεί να πας στην κουζίνα-να τα βάλεις κάπου- και μετά να πας να γδυθείς. Και αφετέρου, πες πως τα άφησε στο ψυγείο, σου λέω γω: Πως στηρίζεις 2 χωνάκια στην κατάψυξη? Πως να κάνουν ισορροπία μέσα στο ψυγείο? Δε στέκονται όρθια εύκολα, και αν υπήρχε τέλος πάντων τρόπος-θα της είχε πάρει σίγουρα ώρα πολλή. Υποθέτω λοιπόν, συμπεραίνω μετά από ενδελεχή ανάλυση της διαδρομής, πως τα άφησε γρήγορα στον “καλό της” και αυτός κρατούσε 2 χωνάκια στο χέρι σαν *αλάκας- ενώ αυτή στο δίπλα δωμάτιο μας έκανε στριπτήζ ! Που και πάλι, “πάσχει” σαν εκδοχή γιατί άντε και ο τύπος τρώει το δικό του χωνάκι, το δικό της? Δε λειώνει όσο αυτή κάνει στριπτήζ? Γρίφος ! Έκτοτε έχουν περάσει 7 ημέρες και δεν έκανε νέο “σώου” . Ίδωμεν. Δεν απογοητεύομαι, απλώς έχει βάλει τον πήχυ ψηλά αυτή η φοραδούλα και αδημονώ να κάνει καινούριο Γκανιάν σύντομα. Πω πω, τώρα που ξαναδιαβάζω τι ανάλυση έκανα για το που μπορεί να πήγαν τα χωνάκια, ανατριχιάζω. Αν ανέλυα έτσι ιπποδρομίες θα είχα 80% ποσοστά επιτυχίας. Καλά, αν δε-αντί για ιπποδρομίες- διάβαζα Ιατρική, θα ήμουνα τώρα με 3-4 Νόμπελ Πυρηνικής Πνευμονολογίας. Καθότι η Ιατρική-βασικά η όποια επιστήμη-μπροστά στη μελέτη ιπποδρομιών έχει τη δυσκολία ενός παιδικού άβακα, που κουνάς τις χρωματιστές μπίλιες αριστερά-δεξιά και μαθαίνεις να μετράς. Πάντως, έχει ενδιαφέρον η βεράντα μου, νομίζω πως θα επανέλθω με πολύ κουτσομπολιό και σύντομα.