Σήμερα δεν θα έχει χιούμορ, ούτε φωτογραφίες πικάντικες. Όχι, όχι γιατί με κατέστρεψε ο Ζάρκο χθες…βασικά “πάνε” οι Διακοπές μου, συν ότι με κυνηγούν να με γδάρουν πάνω από 45-50 άνθρωποι που τους είπα να τον βάλουν στάνταρ-και αυτοί είναι καλοί λόγοι να έχω ακεφιές-αλλά υπάρχει πολύ σοβαρότερος λόγος από τον Ζάρκο…
Τον Δημητράκη τον ήξερα. Πήγαινε μαζί του νηπιαγωγείο η ανηψιά μου. Έχουν και φωτογραφίες βγάλει μαζί, τις έχουμε σε άλμπουμ. Την προηγούμενη εβδομάδα ο Δημητράκης ήταν σε διακοπές στα Καμένα Βούρλα. Έπαιζε με το ποδήλατο. Σε μια στιγμή έπεσε και (λέγεται πως) το τιμόνι του ποδηλάτου τον χτύπησε στην κοιλιά. Το παιδί παραπονέθηκε κατευθείαν για πόνους στην κοιλιά. Το μετέφεραν στο τοπικό Κέντρο Υγείας, τους είπαν δεν έχει τίποτα, να τα μαζέψουν και να φύγουν. Το παιδάκι όμως γκρίνιαζε συνεχώς πως πονά. Το πάνε στο Νοσοκομείο Λαμίας, οι γιατροί και πάλι δεν διαπίστωσαν κάτι αλλά καθώς το παιδί επέμενε πως πονά πολύ, το κράτησαν για 1 μέρα στην Παιδιατρική. Οι πόνοι δεν υποχωρούσαν, έγινε ένα εσπευσμένο χειρουργείο στη Λαμία, παρουσιάστηκε επιπλοκή, τον πήγαν επειγόντως Τετάρτη ξημερώματα στην Αθήνα στο Παίδων-μπήκε κατευθείαν Εντατική, αλλά δεν τα κατάφερε. Είπαν κάτι για ρήξη εντέρου, δεν το ξέρω, δεν ξέρω αν έχει ολοκληρωθεί η ιατροδικαστική έρευνα. Δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία-πήγε η αδερφή μου Παρασκευή μεσημέρι και ήταν σε κακά χάλια. Η αδερφή μου τώρα, σου λέω. Φαντάσου οι γονείς του παιδιού.
Ήταν, ως φαίνεται -όπως λένε και οι θρησκευόμενοι- “Θέλημα Θεού” . Όπως “Θέλημα Θεού” πρέπει να ήταν πως το παιδάκι είχε και εκ γενετής προβλήματα, όπως π.χ βαρηκοΐα. Φορούσε ένα ακουστικό βαρηκοΐας- και με αυτό τα κατάφερνε μια χαρά, αλλά στο σχολείο είσαι ό,τι πρέπει στόχος για bulling με ένα τέτοιο εξάρτημα να κρέμεται στ’ αυτί σου. Είχα εντοπίσει από νωρίς αυτό το “θέμα” και είχα επανειλλημένως επιστήσει την προσοχή στην ανηψιά μου λέγοντάς της πως για κάποια πράγματα στη ζωή μας δεν αποφασίζουμε εμείς, δεν ήταν δηλαδή επιλογή του Δημήτρη να έχει αυτό το εξάρτημα στο αυτί του, να τον προσέχει και να τον αγαπά. Ψυχοπονιάρα όπως είναι η ανηψιά μου (έχει πάρει από μένα) τον είχε συνεχώς παρέα και όντως ήταν καλοί φίλοι-όσο μπορούν να είναι δύο παιδάκια 7 και 6 ετών (τότε) στα διαλλείματα του νηπιαγωγείου. Μιλάμε για 2 χρόνια πριν. Έκτοτε μετακομίσαμε, πήγαμε σε εντελώς άλλη γειτονιά και ψιλοχαθήκαμε αλλά σε κάποια πάρτυ παλιών της συμμαθητών από το νηπιαγωγείο έβλεπε και τον Δημήτρη πότε-πότε. Μάλιστα, καθώς η ανηψιά μου μετέπειτα έγινε Νεοσμυρνιώτισσα σε κάποια από τα πάρτυ αυτά υπέστη η ίδια bulling/περιθωριοποίηση από τα Κυψελιωτάκια, αλλά ο Δημητράκης όταν ήταν εκεί πάντα την στήριζε……….
…….Το 2012, Γενάρη, είμαι σε έξαλλη κατάσταση μια εποχή. Ορκίζομαι πως ξέρω όλα τα άλογα του κόσμου, και πως θα πάρω όλα τα φράγκα από την “μπούκισσα” απλώς και μόνο με τη μαγκιά μου. Σκέφτομαι “αφού ξέρεις όλα τα άλογα του κόσμου 2 γενιές πίσω, γιατί δεν παίζεις διπλασιαζόμενο βίδο για κάθε άλογο που χάνεις? Πόσες φορές σερί θα χάσεις? 5? 6? άντε, 7? Αφού είσαι η Μπαρτσελόνα των προγνωστικών, δε γίνεται να χάσεις 7 άλογα της αρεσκείας σου σερί” . Γιατί οπωσδήποτε άλλο να δίνω προγνωστικά στον Πίνακα Ippobet-που από τις 30 κούρσες μπορεί να μην γουστάρω ρε αδερφέ στις 10 να ασχοληθώ-αλλά πρέπει να υποδείξω κάτι σε όλες, και άλλο να εστιάζω σε όποιο άλογο πραγματικά “μου κάνει” . Και αποφασίζω που λες μια Παρασκευή Γενάρη του 2012 να τα χώσω, με 10€ αρχική μίζα και με διπλασιαζόμενο “βίδο” . Αν έχανα δηλαδή ένα άλογο, το επόμενο άλογο θα το έπαιζα 20€, μετά αν έχανα ξανά τότε 40€, κ.ο.κ. Στη διάρκεια των πρώτων 5 ωρών, ποτέ δεν έκανα πάνω από 4 λάθη σερί. Πήγαινα καλά. Φτάνει Σάββατο ξημέρωμα και είμαι κερδισμένος κάπου 180 ευρώ. Νυστάζω και θέλω να σταματήσω, λέω από μέσα μου “200 και σταματάς. 200€ τη μέρα αν βγάζεις μεροκαματάκι, δε σε χαλά καθόλου”. Χαμένος όμως στον κόσμο μου, σε κούρσες από Αυστραλία και Ζηλανδία που είναι και η μεγάλη μου δύναμη, βυθίζομαι νοητικά και ξεχνιέμαι. Και ξεκινά ένα από τα πιο περιπετειώδη μου διήμερα, καθώς γίνεται η ζημιά φίλε… 10+20+40+80+160+320+640=1270€ χαμένα. Έχασα 7 άλογα σερί μέσα σε λιγότερο από 1 ώρα, ήρθαν ΟΛΑ δεύτερα, και ΟΛΑ έχασαν για κεφαλή-άντε τράχηλο-το πολύ! Μη σώσω να ξαναπιάσω Πλασέ, αν σου λέω έστω και μια λέξη ψέμματα. Έκλαιγα από τα νεύρα μου εκείνο το πρωΐ. Δε σου κάνω πλάκα, κλάμα, αναφιλητά. Βάραγαν τα μηνίγγια μου τους χτύπους της καρδιάς μου και έτσι και μου έβαζαν πιεσόμετρο εκείνη την ώρα θα έδειχνε νυχτερινή ώρα Γουατεμάλας, όχι πίεση.
Σα δαρμένο σκυλί φεύγω κατά τις 8 το πρωΐ και πάω για δουλειά στο Μαρκόπουλο. Τελειώνω από τις κούρσες αργά, 23.00 βράδυ Σαββάτου. Είμαι κομμάτια-δεν είναι λίγο να έχεις 3 μόνιτορ και 2 οθόνες υπολογιστή μπροστά σου επί 10 ώρες και να παρλάρεις, ζαβλακώνεσαι. Έχω και το συνάχι, έχω και τη χασούρα από το ξημέρωμα 1270 ευρώ, και νυστάζω κιόλας καθότι άϋπνος περίπου 40 ώρες. Την Παρασκευή εκείνη δε, είχε λήξει και η ασφάλεια του αμαξιού αλλά λέω σιγά, Δευτέρα θα πληρώσω, τι διάολο να μου συμβεί μες στο Σαββατοκύριακο? Άρα ξεκινώ Σαββατόβραδο από Μαρκόπουλο πίσω για το σπίτι, συναχωμένος, χασούρης, κοιμισμένος και ανασφάλιστος και μπαίνω Αττική Οδό. Το παραμύθι έχει κι άλλο “δράκο” : επειδή έχω συνάχι δεν έχω πάρει τσιγάρα μαζί μου. Οι καραμέλες λαιμού μου τέλειωσαν, τις έφαγα στο σπηκάζ. Το ραδιόφωνο του αμαξιού είναι χαλασμένο-δεν μπορώ να βάλω μουσική-ή κάτι να με κρατά ξύπνιο. Να κάνω εγώ πως τραγουδάω να μείνω ξύπνιος, ούτε, γιατί δεν έβγαινε η φωνή μου καθόλου. Και κάνει και ένα ψ#λόκρυο, και δεν τολμώ ν’ ανοίξω το τζάμι του οδηγού γιατί θα χειροτερέψει το κρύωμά μου. Όλα στο Σύμπαν έχουν κάνει “κέντα” για να ακολουθήσει ό,τι ακολούθησε: Λίγο πριν τα διόδια, ακούω σε μια φάση στα αυτιά μου ένα συνεχές γρήγορο “γκραπ-γκραπ-γκραπ” …ανοίγω τα μάτια και βλέπω πως έχω καβαλήσει τα πορτοκαλί πλαστικά πασσαλάκια στην άκρη του δρόμου. Κοιμόμουν! 1-0. Λέω από μέσα μου “έλα τώρα, ξύπνα, μια σταλιά διαδρομή είναι, το ‘χεις, δεν πας δα και στη Γιουγκοσλαβία, 20 κωλοχιλιόμετρα είναι, βάστα” …και περνάω τα διόδια. Ξανά ένας ήχος “γκραπ-γκραπ-γκραπ” με ξαναξυπνά μετά από 2-3 λεπτά, ξανά είχα καβαλήσει πασσαλάκια σε μια αριστερή στροφή, ευτυχώς τα πασσαλάκια με ξανα-ξύπνησαν και έστριψα το τιμόνι. Δεν βάζω μυαλό όμως. 2-0. Συνεχίζω, σκέτος τριμάλακας, και το τελευταίο που θυμάμαι είναι πως πλησιάζω το τούνελ που περνά την Αττική Οδό κάτω από την Κηφισίας…κουράγιο λέω, Κύμης βγαίνουμε…
…Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι, είναι ένας εκκωφαντικός κρότος, ένα τρομακτικό ΜΠΑΜ, ξυπνάω-ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω…σπίθες να μου ζεσταίνουν το κεφάλι. Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι όνειρο, το παράθυρό μου έχει σπάσει, η πόρτα μου σέρνεται στην άσφαλτο και πρέπει να σηκώσω το κεφάλι για να μην καώ και να μην χτυπήσει ή συρθεί το κεφάλι μου στην άσφαλτο. Αυτό κρατάει συνολικά 4-5 δευτερόλεπτα, τα οποία ήταν “χεσμεντέν” -η απότομη προσγείωση (μεταφορικά και κυριολεκτικά προσγειώθηκα) στην πραγματικότητα ήταν τρομακτική εμπειρία. Ακινητοποιείται το αμάξι. Συνειδητοποιώ περίπου τι συμβαίνει και έντρομος αντιλαμβάνομαι πως κάποιο επερχόμενο αμάξι ενδέχεται να μου πάρει τα σώβρακα έτσι και δεν καταφέρει να φρενάρει. Ακούω κάτι φρεναρίσματα πίσω. Και ανθρώπους να ανοίγουν πόρτες και να έρχονται προς τα μένα. Όπως είμαι σε πρώτη φάση, δεν πονάω, κουνάω όλα τα μέλη μου, απεγκλωβίζω τα πόδια μου από την πεταλιέρα και ξεσφηνώνω. Σηκώνομαι όρθιος μέσα στον κλωβό του αμαξιού με τα πόδια μου μέσα από το σπασμένο παράθυρο μου να πατάνε στο οδόστρωμα (!), και όπως είμαι όρθιος, κοιτώ την πόρτα του συνοδηγού που είναι πλέον ο “ουρανός” μου, δηλαδή πάνω από το κεφάλι μου. Οι πρώτοι σπεύσαντες στο σημείο πανε να βοηθήσουν αλλά κάποιος τους φωνάζει “ΜΑΚΡΙΑ, ΘΑ ΕΚΡΑΓΕΙ, ΝΑ ΤΟΥ ΡΙΞΟΥΜΕ ΝΕΡΟ”, η πόρτα του συνοδηγού δεν ανοίγει αλλά καθώς έχει σπάσει και του συνοδηγού το παράθυρο, αποφασίζω και στριμώχνομαι και βγαίνω αναρριχόμενος μέσα από το παράθυρο, όπως οι Ντιούκς (τότε ήμουν πολύ “φιτ” , χωρούσα).
Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες, παρά μόνο οι πιο χαρακτηριστικές που θυμάμαι και πιο έντονα: Καταρχάς γίνεσαι ρόμπα. Σε κοιτούν 150+ άνθρωποι σα μαλάκα, έχεις κόψει ΟΛΗ την κυκλοφορία και το χειρότερο είναι πως επειδή όντως ΕΙΣΑΙ μαλάκας-αποκοιμήθηκες και τα #μησες όλα, το αίσθημα αυτό πολλαπλασιάζεται μέσα σου. Στην αρχή λέγαμε να απομακρυνθούμε μην ανατιναχθεί το αμάξι, μετά ήρθε ένας τύπος της Αττικής Οδού και είπε πως ανατινάζονται από τούμπα μόνο στις αμερικάνικες ταινίες-και να χαλαρώσουμε, μετά έρχονται και άλλοι 5-6 τύποι από το προσωπικό ασφαλείας της Αττικής Οδού και μου φέρνουν το κινητό μου από μια απόσταση 200 μέτρων, άλλος μου έφερε τη “μπανάνα” μου από άλλη κατεύθυνση, τσεκάρω τη μπανάνα κι είναι όλα μέσα, από το χειρόφρενο που την έχω δεμένη-λύθηκε και πέταξε μέσα από τα τζάμια 100 μέτρα πέρα και δεν έφυγε τίποτα από μέσα. Το δε κινητό μου-αξίας μόλις 14.30€-που το έχω 7 χρόνια-από το 2011, δεν έπαθε ούτε ρωγμή, ούτε καν άνοιξε το καπάκι της μπαταρίας. Κοιτάζω τα ρούχα μου, το σώμα μου, ρωτάω αν έχω αίματα, μου απαντούν αρνητικά. Κοιτάζω το μεσαίο δάχτυλο του αριστερού μου χεριού και έχει μια βουλίτσα από αίμα, σαν να σου τρυπούν με καρφίτσα το δάχτυλο να σου πάρουν αίμα, αυτό ήταν όλο. Και σαν να μην έφτανε όλη αυτή η κωλοφαρδία, όπως τούμπαρε το αμάξι, βρήκα και δύο 2€ κέρματα που είχα από καιρό λυσσάξει γιατί τα είχα ακουμπήσει κάποτε στο καντράν μπροστά και αυτά είχαν βυθιστεί μέσα από μια σχισμή του καντράν μέσα στο αμάξωμα…και με την τούμπα ξεβράστηκαν έξω!
….Όπως λοιπόν μου περιέγραψαν μετά, ήμουν στην μεσαία λωρίδα, ώσπου (προφανώς κοιμώμενος) επιταχύνω, στο τούνελ της Κηφισίας μέσα ενώ ο δρόμος στρίβει ελαφρώς αριστερά εγώ φεύγω ντουγρού από την μεσαία λωρίδα προς την δεξιά, για καλή μου τύχη είναι ένα Σαξό στην δεξιά λωρίδα που με “συγκρατεί” – πάω και πέφτω απάνω του- αν δεν ήταν το Σιτροέν θα είχα φύγει στούκας πάνω στον τοίχο του τούνελ, με το που την τρακάρω, αυτή φρέναρε-ίσιωσε λίγο και το κράτησε το αμάξι της ξυστά στον τοίχο του τούνελ, ενώ το δικό μου αμάξι φέρνει μισή βόλτα στον αέρα και αρχίζει να σέρνεται με την πλευρά του οδηγού από την δεξιά προς την αριστερή λωρίδα (την ταχείας κυκλοφορίας) … από μεσαία πήγα δεξιά, και μετά κύλησα τούμπα στην αριστερή. Και η τύχη δεν είναι μόνο πως δεν έπαθα κάτι, είναι και πως δεν προξένησα κάτι κακό σε συνανθρώπους μου (πλην υλικών/ψυχικών ζημιών).
Ήταν λοιπόν “Θέλημα Θεού” ένα ρεμάλι -“Το Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη” όνομα και πράγμα- που παίζει αλόγια 18 ώρες το 24ωρο να επιζήσει, να μην πάρει κανέναν στον λαιμό του και να βρει και 4 ευρώ σε κέρματα που είχε χάσει κάποτε. Και ήταν και “Θέλημα Θεού” ένα 8χρονο αγοράκι, να μη έχει ποτέ μια νορμάλ ζωή, να ζήσει σαν βαρύκοο και παρεξηγημένο-8 χρόνια πίκρα ρε, μέχρι να έρθει και το τραγικό τέλος από… ποδήλατο. Και να σβήσει δραματικά, μες στον Φόβο και τον Πόνο, γιατί επί 5 μέρες που κράτησε αυτή η (τελευταία του) περιπέτεια συνεχώς έκλαιγε, φοβόταν με τις συνεχείς διακομιδές και παραπονιόταν για πόνους στην κοιλίτσα του.
Κάθε 2-3 λεπτά (στατιστικά) στον Κόσμο συμβαίνουν τέτοια ακραία περιστατικά, σαν του Δημητράκη, ή σαν το δικό μου. Και μια “ζαριά” αποφασίζει τι θα γίνει. Αν θα χάσω 7 άλογα-όλα για μουσούδα, αν θα πεθάνω επειδή χτύπησε το τιμόνι του ποδήλατου το έντερό μου ή αν θα επιζήσω από εναέριο ντεραπάζ μέσα σε τούνελ, όλα είναι στα ζάρια. Και καλά κάνουν οι θρησκευόμενοι και κάνουν ό,τι κάνουν. Δεν με προσβάλλουν με το να φοράνε κομποσχοίνια και να τα φιλάνε, να ανάβουν κεριά και να προσεύχονται, ή να πηγαίνουν γονατιστοί 500 μέτρα ανηφόρα στην Τήνο. Εφόσον δεν προσβάλλουν την προσωπική μου ελευθερία, καλώς να πράττουν όπως αυτοί επιθυμούν. Αυτό που προσβάλλει αφάνταστα την Νοημοσύνη μου όμως, είναι να πολεμούν, να σφάζονται και να τρομοκρατούν άνθρωποι εναντίων ανθρώπων επειδή οι μεν πιστεύουν πως θα πάνε κάπου που θα τρώνε αρνί με πιλάφι ενώ οι δε πιστεύουν πως θα πάνε κάπου καλύτερα, σε τόπο χλοερό που θα τρώνε ξέρω γω-εσκαλόπ με πουρέ από μελιτζάνα και να προσπαθούν να επιβάλλουν την γνώμη τους ο ένας στον άλλον μέσω Βίας για το ποιός Θεός προσφέρει το καλύτερο “έπαθλο” . Αν θες να μην γευτείς χοιρινό, τότε μην το τρως. Αν θες να μην αγγίξεις γελάδα, τότε μην την αγγίζεις. Αν θες να μην τζογάρεις, μη σώσεις να παίξεις ούτε μια στήλη, ποτέ. Δεν είμαι εγώ ο πνευματικός σου Ταγός για να σου πω τι να κάνεις-εγώ είμαι απλώς ο αριθμός “0” σε ανθρώπινη μορφή. Αλλά οπωσδήποτε κάνε μου τη χάρη και άσε με ήσυχο να παίζω Γκανιάν τ’ αλόγια-να γουστάρω, ενώ ταυτόχρονα τρώω τυλιχτό χοιρινό σουβλάκι με τζατζίκι.
♥ Γειά σου Δημητράκη, στο καλό ♥
Καλές Διακοπές (σε όσους πάνε) . Τα λέμε από Σεπτέμβρη (αν είναι “Θέλημα Θεού” ).
