Μη μου πεις-ξέρω. Σου φαίνεται αλλόκοτη η σημερινή φωτογραφία. Θα σου εξηγήσω, κάτσε διάβασε, θα σου αρέσει. Σήμερα που το γράφω αυτό είναι Mεγάλη Τρίτη ή αλλιώς Τρίτη της Κασσιανής. Η οποία Κασσιανή, όχι απλώς δεν ήταν κάποια “βρωμιάρα που μεταμέλησε” όπως μου έλεγε λανθασμένα παλιά η μάνα μου, αλλά κάθισα και διάβασα όλο το “στόρυ” και συγκινήθηκα τόσο πολύ με την ιστορία-ειδικά με το τέλος της, που θα σου μεταφέρω τι δράμα έφαγε η κοπέλα: Η Κασσία που λες, (Κασσιανή είναι το όνομα που της απεδώθη αργότερα σαν καλόγρια) γεννήθηκε κάπου μεταξύ 805-810μ.Χ στην Κωνσταντινούπολη και ήταν κόρη επιφανούς μέλους της Αυτοκρατορικής Αυλής. Λέγεται πως συνδύαζε εκθαμβωτική ομορφιά με εξυπνάδα και μόρφωση. Κάπου στο 830μ.Χ λοιπόν, η μητριά του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Θεόφιλου αποφασίζει να διοργανώσει τελετή επιλογής νύφης για τον “γιο” της. Σύμφωνα με την παράδοση, σε όποια “του γυάλιζε” στο μάτι, ο Θεόφιλος θα της προσέφερε ένα χρυσό μήλο. Η Κασσία προσκλήθηκε ανάμεσα στις εκλεκτές κοπέλες που θα παρίσταντο στην τελετή προκειμένου να επιλέξει αναμεσά τους ο νεαρός ηγεμών την μελλοντική του σύζυγο. Λέγεται πως στην τελετή αυτή ο Θεόφιλος δεν σκέφτηκε καν πριν πάει να δώσει το μήλο, τόσο αστραπιαία “του γυάλισε” η Κασσία. Και κει απάνω, γίνεται η “στραβή” : Αυτός, εγωϊστής Αυτοκράτωρ, θεωρεί καλό να πει μια εξυπνάδα καθώς της παρέδιδε το μήλο. Της λέει λοιπόν: «Ὡς ἂρα διά γυναικός ἐρρύη τὰ φαῦλα» δηλαδή “από μια γυναίκα ήρθαν τα κακά πράγματα στο Κόσμο” (υποννοώντας την Εύα και το μήλο που έδωσε στον Αδάμ). Αμ η άλλη, η έξυπνη-με το που ακούει αυτή την ατάκα-και καθώς ήταν ετοιμόλογη-του απαντά: «Ἀλλά καὶ διά γυναικός πηγάζει τά κρείττω» , υποννοώντας πως μέσω της Παναγίας ενσαρκώθηκε ο Χριστός και άρα η ελπίδα για καλύτερο κόσμο πηγάζει από μια γυναίκα, την Παναγία. Αυτή η στιγμιαία ανταλλαγή εξυπνάδων και επίδειξης πνεύματος ήταν που ράγισε το ποτήρι. Ο Θεόφιλος, εγωϊστής, θύμωσε με την εξυπνάδα που άκουσε και για εκδίκηση-αντί να της δώσει το μήλο-απομακρύνεται και το προσφέρει στην Θεοδώρα εκ Παφλαγονίας που έμελε να είναι και η σύζυγός του. Η Κασσιανή, εγωΐστρια και αυτή-που είχε ερωτευτεί τον Θεόφιλο κι αυτή με την 1η ματιά, δέχτηκε ερωτικό χτύπημα μεγάλο και πολύ βαρύ για να το σηκώσει και το “παίρνει όρτσα” . Αποφάσισε πως δεν θα τον ξαναέβλεπε ποτέ ξανά στην ζωή της. Σάλεψε από την ερωτική απογοήτευση. Φέρεται να είπε “επειδή δεν έγινα βασίλισσα του πρόσκαιρου τούτου κόσμου, θα γίνω υπήκοος της αιώνιας βασιλείας του Χριστού”… Ίδρυσε κάτι σαν κοινόβιο/μοναστήρι από καλόγριες του οποίου έγινε Ηγουμένη. Έγραψε 50 Ύμνους , 800 γνωμικά και περίπου 100 ωδές και στιχηρά ιδιόμελα κατά την διάρκεια του μοναχικού της βίου. Το συγκλονιστικότερο είναι το τέλος του λαβ-στόρυ: Ο Θεόφιλος πολλά χρόνια μετά, γύρω στο 842μ.Χ, αισθάνεται ετοιμοθάνατος. Έχει 5 κόρες και ένα γιο από την Θεοδώρα, στην οποία λέγεται πως ήταν σχεδόν υποδειγματικά πιστός (με εξαίρεση μια περιπέτεια με μια κυρία της Αυλής-για την οποία περιπέτεια ζήτησε και συγγνώμη, πράγμα πρωτάκουστο για Ηγεμόνα). Έχει ζήσει πολέμους, προδοσίες, κατακτήσεις, απόπειρες δολοφονίας, διαχείριση αχανούς Αυτοκρατορίας και γενικά υπερβολικά πολλές εμπειρίες για έναν άντρα μόλις 31-32 ετών (τότε ήσουν Θεός αν ζούσες πάνω από τα 40). Παρά το πλούσιο “βιογραφικό” του όμως, ποτέ δεν μπόρεσε να ξεκολλήσει την σκέψη του από την Κασσία και θέλει να την αντικρύσει για δεύτερη-και προφανώς τελευταία- φορά πριν κλείσει τα μάτια του. Αποφασίζει λοιπόν ένα δειλινό (πως ξέρω αν ήταν δειλινό? διάβασε πιο κάτω και θα καταλάβεις!) να πάει στο μοναστήρι της για επίσκεψη. Εκείνο τον καιρό η Κασσία έγραφε έναν Ύμνο. Πληροφορείται από την Πύλη της Μονής για την επικείμενη επίσκεψη του Θεόφιλου και γρήγορα πάει να κρυφτεί στην ντουλάπα, μη θέλοντας να τον αντικρύσει. Aν τον γούσταρε να τον δει, λέει? Τσουρούφλιζε η φουκαριάρα, αλλά είχε πάρει έναν όρκο-να μην τον ξαναδεί-και καθώς ήταν και εγωΐστρια-θα τον τηρούσε τον όρκο μέχρι τελευταία στιγμή. Πηγαίνοντας όμως βιαστικά προς στην ντουλάπα ξέχασε το κείμενο του Ύμνου πάνω στο τραπέζι. Ο Θεόφιλος μπαίνοντας στο δωμάτιο αρχικά βλέπει έναν άδειο χώρο, μπόρεσε όμως να διακρίνει μισάνοιχτο το ένα φύλλο της ντουλάπας και τη σκιά της Κασσίας μέσα κρυμμένης. Κατάλαβε γρήγορα τι “έπαιζε” και σεβάστηκε την επιθυμία της να μην τον ξαναδεί. Πριν όμως φύγει, κάθισε στο τραπέζι και διάβασε τον Ύμνο. Έπιασε λοιπόν το μελάνι και έγραψε έναν στίχο πάνω: «ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη» δηλάδή “αυτά τα πόδια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό τα άκουσε να περπατάνε, από τον φόβο της κρύφτηκε…” . Και έφυγε από το δωμάτιο. Βγαίνοντας η Κασσία από την ντουλάπα, διάβασε τον στίχο του Θεόφιλου και τον συμπεριέλαβε σε αυτό που κάθε Μεγάλη Τρίτη ακούγεται στις εκκλησίες ως “Τροπάριο της Κασσιανής” (με κόκκινα γράμματα είναι το τμήμα που έχει προσθέσει ο Θεόφιλος):
«Κύριε η εν πολλαίς αµαρτίαις περιπεσούσα
γυνή τη σην αισθοµένη θεότητα
µυροφόρου αναλαβούσα τάξιν
οδυροµένη, µύρα σοι προ του ενταφιασµού σου κοµίζει.
Οίµοι λέγουσα ότι νυξ µοι υπάρχει,
οίστρος ακολασίας,
Ζοφώδης Τε και ασέληνος έρως
της αµαρτίας
∆έξαι µου τας πηγάς των δακρύων
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ, κάµθητι µοι προς τους στεναγµούς της
καρδίας
ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει
καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας αποσµήξω τούτους δε πάλιν
τοις της κεφαλής µου βοστρύχοις
Ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν Κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα τω φόβω
εκρύβη,
Αµαρτιών µου τα πλήθη
και κριµµάτων µου αβύσσους ης εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ µου.
Μη µε την σην δούλην παρίδης ο αµέτρητον έχων το έλεος.»
όπερ μεθερμηνευόμενον σε Νεότερα Ελληνικά:
“Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,
σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα
και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου
κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη
και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.
Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,
εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.
Λύγισε στ’ αναστενάγματα της καρδιάς μου,
εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.
Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,
και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου·
αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό,
τ’ άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.
Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων μου την άβυσσο,
ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;
Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ’ αμέτρητο έλεος.”
..Διαβάζει/ακούει λοιπόν ο κοσμάκης (μεταξύ αυτών και η μάνα μου) τον 1ο στίχο και σου λέει “πωωωπωωω, πόσα χιλιόμετρα τσιμπ**κι θα είχε κάνει αυτή η πουτ*νάρα η Κασσιανή”. Λάθος, φίλε. Για την Μαρία Μαγδαληνή έγραφε, όχι για τον εαυτό της. Απλώς αγάπησε με την 1η ματιά, το κοριτσάκι. Δεν έκανε καμιά απολύτως “αμαρτία” από αυτές που φανταζόσουν. Ένα στιγμιαίο λάθος έκανε-γιατί με ένα ζευγάρι από εξυπνάδες-λεχθείσες μέσα σε μισό λεπτό (μια του Θεόφιλου και μια δικιά της) τα γ*μησαν όλα και οι δύο. Εγώ αν ήμουν Κασσία ας πούμε, και μου ΄λεγε αυτήν την εξυπνάδα ο Θεόφιλος, θα του χαζογέλαγα και από μέσα μου θα έλεγα “γέλα με την εξυπνάδα σου μαλάκα, τώρα που θα μου δώσεις το μήλο και θα με κάνεις Βασίλισσα θα σε συγυρίσω εγώ” . Αυτή όμως από αγνότητα και εγωϊσμό δεν έπραξε το ίδιο και εν συνεχεία αυτοτιμωρήθηκε και με τον σκληρότερο τρόπο: Ζώντας “δίπλα” του (το μοναστήρι της ήταν πολύ κοντά στο Παλάτι) χωρίς όμως να τον ξαναδεί ποτέ. Πολύ δυναμικό και αυθεντικό θηλυκό. Δακρύβρεχτη ιστορία, αλλά άξιζε τον κόπο να κάτσω να την τιμήσω γράφοντας για αυτήν, γιατί είναι παρεξηγημένο όνομα, γιατί το βρήκα ωραίο “λαβ-στόρυ” και γιατί η ντομπροσύνη της αξίζει Δόξα.
Ως προς τα καλύτερα άλογα της ημέρας τώρα, οι Γάλλοι έχουν στην 012 το #5-BOUQUET DE FLORES για πολύ δυνατό. Εγώ πάλι με τη σειρά μου δεν μασάω από την τελευταία κούρσα του Χισάρ και τον ακολουθώ. Στην 021 το #4-HISAR λοιπόν για εμένα. Προσοχή-προσοχή, λέγοντας “δεν μασάω” δεν υποννοώ κάτι για αναβάτη/προπονητή. Το άλογο απλώς δεν “τράβαγε” την πίστα στο Γουλβερχάμπτον. Όπως έχω ξαναπεί η πλειοψηφία των αλόγων στην Αγγλία το κάνει αυτό-και σπανίως κάποιο θα ανταποκρίνεται καλά και στις δύο αυτές πίστες. Αυτό που σου λέω περί Κέμπτον/Γουλβερχάμπτον, ούτε ο κορυφαίος προπονητής της Αγγλίας δεν το έχει πάρει πρέφα ακόμη. Επιστρέφει λοιπόν ο Χισάρ τώρα στο Κέμπτον, εκεί που πρωτύτερα με είχε εντυπωσιάσει. Άϊντε να δούμε!
Βοήθειά μας!
